Το δικό μας Ακρόπολις 2014

Η 27^η Σεπτεμβρίου του 2013 ήταν ημέρα πένθους στο σπίτι. Η είδηση ότι το Ακρόπολις έμεινε εκτός προγράμματος WRC για το 2014 μου ‘πεσε τόσο βαριά που ακόμη και τα παιδιά το κατάλαβαν και δε μου πολυμιλούσαν.

Δεν είχαν περάσει ούτε δύο χρόνια από το πρώτο μου Ράλλυ Ακρόπολις. Ήταν Μάιος του 2012 όταν κατάφερα να κάνω το όνειρό πραγματικότητα και να βρεθώ στα βουνά περιμένοντας το πέρασμα των «παγκόσμιων», των «θεών», όπως τους έλεγαν κάποτε.  Τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου (εντάξει, αφού πήρα και τη σχετική άδεια από το έτερον ήμισυ) ότι δε θα έλειπα ποτέ ξανά από αυτήν τη γιορτή!

Την επόμενη χρονιά ήμουν φαντάρος αλλά το ξεκαθάρισα στο διοικητή μου μήνες πριν: «Τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου χρειάζομαι άδεια… είναι το Ακρόπολις!»  Να’ναι καλά ο άνθρωπος, δε μου την αρνήθηκε και να’μαι πάλι στον «εθνικό μας αγώνα»!

Aκρόπολις 2013, Κεφαλάρι. Μια εικόνα απ'τα παλιά...

Να’μαι είπα; Να’μαστε είναι το σωστό! Γιατί Ακρόπολις χωρίς καλή παρέα δε γίνεται! Το πέρασμα του αγωνιστικού διαρκεί δευτερόλεπτα, ίσως λίγο παραπάνω αν είσαι τυχερός και βρεις μια θέση με πανοραμική θέα της ειδικής διαδρομής. Η αναμονή, όμως, πριν και κατά τη διάρκεια της ειδικής μπορεί να διαρκεί ώρες ολόκληρες. Με την κατάλληλη παρέα οι ώρες αυτές γίνονται αξέχαστες στιγμές, αναμνήσεις που σε συνοδεύουν ολόκληρη τη χρονιά… όσο, δηλαδή, διαρκεί η προσμονή του επόμενου Ράλλυ Ακρόπολις.
Όμως το επόμενο δε θα έρχονταν ποτέ! Η είδηση ήταν οριστική και δεν άφηνε κανένα περιθώριο για ελπίδες. Απαγοήτευση!
Ο καιρός περνούσε και πάνω που μέσα μου προχωρούσα από την απογοήτευση στην μερική -έστω- αποδοχή, διάβασα την είδηση: Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ (ERC) μας πρότεινε να ενταχθούμε στο δικό του καλεντάρι! Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό για τον αγώνα μας, ήταν κάτι! Από το ναδίρ ξαναβγαίναμε στην επιφάνεια.

Αμέσως έψαξα να βρω το σκαμπό που έπαιρνα στις ειδικές, τα φθαρμένα αθλητικά παπούτσια που κρατάω μόνο για τις μέρες του αγώνα, το αδιάβροχο…  Έπεσαν και τα μηνύματα με την παρέα. Όλοι χαρούμενοι, οι περισσότεροι έτοιμοι και σκεφτόμασταν ήδη πώς θα πάμε και πού θα μείνουμε. Κι ας είχαμε μήνες μπροστά μας. Κι ας μη γνωρίζαμε καν το πότε και το πού!
Πέρασε κι άλλος καιρός. Τώρα πια γνωρίζαμε ότι το 60^ο Ακρόπολις δε θα μοιάζει σε τίποτα με τα άλλα. Μεικτός αγώνας για πρώτη φορά στο θεσμό, μήνα Μάρτιο και όχι Μάιο-Ιούνιο και βέβαια, αγώνας χωρίς την αύρα του WRC και των κορυφαίων πληρωμάτων του πλανήτη! Το μούδιασμα υπήρχε και βλέποντας τις συμμετοχές του ERC έγινε ακόμη εντονότερο. Απ’όλα τα πληρώματα ζήτημα να ήξερα 2-3. Ακόμα κι έτσι, το ξενοδοχείο κλείστηκε (ούτε σκέψη για σκηνή στο βουνό μέσα στο Μάρτιο), τα αυτοκίνητα που θα μας συντρόφευαν στον αγώνα αποφασίστηκαν και η παρέα ήταν και πάλι έτοιμη. Λίγες μέρες πριν την εκκίνηση ήρθε και το «κερασάκι» που δεν ήτανε άλλο από το τηλεφώνημα που μου έλεγε ότι θα παραβρεθώ στο επετειακό φετινό Ακρόπολις ως απεσταλμένος του «Επί Τροχών»! Πόσο καλύτερο να γινότανε…

Το Peugeot 208 T16 με το νούμερο "2" στο πλάι κάνει την πρώτη του διεθνή εμφάνιση.

Πέμπτη βράδυ - ξημερώματα Παρασκευής 28/3/2014  είχαμε φτάσει στο Λουτράκι. Τα 600 χιλιόμετρα -με ενδιάμεσο σταθμό για να βρεθούμε με την υπόλοιπη παρέα- έμοιαζαν ανίκανα να κάμψουν έστω και στο ελάχιστο τον ενθουσιασμό.

Το επόμενο πρωί από νωρίς ήμασταν όλοι έτοιμοι. Πρωινό, καφέ στο ξενοδοχείο, ένα φραπέ στο χέρι από το γνωστό μαγαζάκι καθ’οδόν («γιατί ο καφές του ξενοδοχείου δε μετράει») και φύγαμε για την Κατατακτήρια δοκιμή, την Qualifying Stage που λέμε και στο χωριό μας.

Φτάσαμε λίγο πριν κλείσει η διαδρομή για τα αυτοκίνητα, οπότε μπορέσαμε να μπούμε και μέσα, αναζητώντας την ιδανική στροφή. Τη βρήκαμε ή έτσι πιστέψαμε και απλώσαμε τον εξοπλισμό: την ελληνική σημαία ο Σάκης και το σχετικό πανό, τα καρεκλάκια μας οι υπόλοιποι, νερά, τους καφέδες ο Μιχάλης, κάτι να τσιμπήσουμε και βέβαια, τις φωτογραφικές μηχανές! Το πρώτο «κλικ» ανήκε δικαιωματικά στην ατραξιόν του Ράλλυ μας, στο Peugeot 208 T16 που επέλεξε τον αγώνα μας για την πρώτη του επίσημη εμφάνιση. Σε χρώματα που παραπέμπουν έντονα στον ένδοξο πρόγονο, το 205 T16 των δύο Παγκόσμιων τίτλων στα μέσα των ‘80s, το 208 «γράφει» στο φακό, αλλά περισσότερο εντυπωσιάζει με την ταχύτητά του, μια και με το καλημέρα πέτυχε κορυφαίους χρόνους.

Ταχύτατοι μέσα στο μπάκετ, χαμογελαστοί και ακομπλεξάριστοι έξω
από αυτό, τα πληρώματα του ERC μας κέρδισαν με τη στάση τους!

Η συνέχεια περιελάμβανε Service Park και εκεί η διαφορά από τα προηγούμενα χρόνια και το WRC ήταν χαώδης και μάλιστα υπέρ του φετινού αγώνα, κατά την άποψή μας, τουλάχιστον!  Οι οδηγοί ήταν εξαιρετικά προσιτοί και χαμογελαστοί και έδειχναν να απολαμβάνουν την εμπειρία, ενώ τα αγωνιστικά ήταν προσβάσιμα, χάρη και στη διαπίστευση από το «Επί Τροχών». Ξαφνικά ένιωθα ότι ήμουν αποδεκτός ακόμη κι αν μπλεκόμουνα ανάμεσα στα πόδια των μηχανικών των εργοστασιακών ομάδων την ώρα που ετοίμαζαν τα όπλα για την επόμενη, απαιτητική ημέρα στις ασφάλτινες (!) ειδικές του 60ού Ακρόπολις!

Κουβαλάει 4 τίτλους Πολωνίας στις πλάτες του αλλά είναι πάντα
ευχάριστος και φιλικός με τους θεατές και τον Τύπο. Υπέροχος!

Η επίσημη εκκίνηση του αγώνα έγινε με φόντο τον Ισθμό της Κορίνθου, με αρκετό κόσμο και πανηγυρική ατμόσφαιρα. Το ενδιαφέρον συγκέντρωσαν οι συμμετοχές που διεκδικούν τον τίτλο του ERC, αλλά χειροκροτήθηκαν όλες ανεξαιρέτως οι συμμετοχές, μια και στον αγώνα μας -ιδιαίτερα εν μέσω κρίσης- το να ανεβεί κανείς στη ράμπα της αφετηρίας είναι από μόνο του μία μικρή νίκη!

Ήταν η 41η φορά που ο Χάρης Καλτσούνης ανέβηκε στη
ράμπα της Αφετηρίας ενός Ακρόπολις! Και του χρόνου!!

Μόλις τρεις ώρες ύπνου είχαμε στη διάθεσή μας πριν πάρουμε το δρόμο για την ειδική «Άγιος Ιωάννης». Μάλλον υπερεκτιμήσαμε την απόσταση από το Λουτράκι κι έτσι φτάσαμε πολύ νωρίτερα, αλλά κανένα πρόβλημα. Ξεκινήσαμε με τη γνωστή διαδικασία - ιεροτελεστία:  Σημαία, πανό, καρεκλάκια και καφέδες. Το σημείο ήταν υπέροχο! Γύρω μας υπήρχαν κατάφυτα βουνά, και στο βάθος η θάλασσα, ενώ από τη στροφή που επιλέξαμε θα βλέπαμε τα αυτοκίνητα να κατηφορίζουν με ταχύτητες που άγγιζαν τα 180km/h, να πέφτουν στα φρένα και να στρίβουν λίγα εκατοστά μακριά μας. Στη συνέχεια μπορούσαμε να τα ακολουθήσουμε με το βλέμμα μας για μερικές ακόμα φουρκέτες μέχρι να χαθούν, πλησιάζοντας στον τερματισμό!

Η ώρα έφτασε επιτέλους και το θέαμα μας αποζημίωσε για κάθε λεπτό αναμονής! 208 T16, Fiesta R5 και S2000, Fabia S2000 και βέβαια αρκετά EVO ήταν το κυρίως πιάτο που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο!

Φύση, ήχοι, μυρωδιές! Οι ομορφιές ενός Ράλλυ δεν εξαντλούνται στα αυτοκίνητα και τα πληρώματά τους.

Κάπου ανάμεσα στους ήχους και τα πλασαρίσματα των αγωνιστικών στις διαδοχικές φουρκέτες, ήρθε και το τηλεφώνημα: «Καλησπέρα σας, τηλεφωνούμε από΄το ραδιοφωνικό «Επί Τροχών». Θα είστε έτοιμος σε 5 λεπτά να βγείτε ζωντανά στην εκπομπή με τον κ. Θεοφράστου;» 

 Breen και Martin κινήθηκαν ταχύτατα και θεαματικά, κατακτώντας
την πρώτη τους νίκη με το νέο 208 Τ16!

  Προσπάθησα να ακουστώ πειστικός όταν είπα το «ναι» και αμέσως πήρα το πρώτο χαρτάκι που βρήκα στην τσέπη μου για να ετοιμάσω το σκονάκι μου… «Πρώτος, λοιπόν, ο Abbring, δεύτερος ο Breen, εξαιρετικά τα 208 στην παρθενική τους εμφάνιση, θεαματικός ο Buffier αλλά δεν έλειψαν τα λάθη, εξαιρετικός και ο Kajetanowicz, δείχνουν να υστερούν στα σημεία τα Fabia κλπ.»  Με τη δημοσιογραφία δεν είχα ποτέ καμία σχέση και στο βουνό βρισκόμουν αποκλειστικά ως θεατής, οπότε δικαιολογούνταν και η σχετική ταχυκαρδία περιμένοντας το τηλεφώνημα για την απευθείας σύνδεση.

Το Fiesta R5 των Kajetanowicz-Baran στην ε.δ. Άγιος Ιωάννης.

Πέντε λεπτά αργότερα ήμουν «στον αέρα» και απλά ελπίζω οι ακροατές να απορροφήθηκαν από τον ήχο των αγωνιστικών που περνούσαν εκείνη την ώρα και να αγνόησαν ελλείψεις και λαθάκια ή… λαθάρες, όπως η «προφητική» κατάταξη του ελληνικού αγώνα, όπου έδωσα πρώτο τον Λάμπρο Κύρκο. Στο τέλος της ημέρας επαληθεύτηκα αλλά χρειάστηκε η επέμβαση της τεχνικής επιτροπής για να ακυρώσει τον -πρώτο εντός των ειδικών- Καϊτατζή, όπως και τον Νιώρα, για να κερδίσει τον ασφάλτινο αγώνα ένας ακόμη ταχύτατος και θεαματικός Κύρκος! 

Οι τρεις πρώτοι και ο μεγάλος άτυχος του αγώνα, όρθιος και σκεπτικός.

Όπως και να’χει, για ‘μένα ήταν μία όμορφη «ακροπολική» εμπειρία, ένα πολύ ωραίο ενθύμιο από το 60ό Ρ.Α. που φέτος είχα την τύχη να το ζήσω… «Επί Τροχών»!

Στο τέλος της πρώτης ημέρας οι ενθουσιώδεις οδηγοί που πρωταγωνίστησαν μέσα στις ειδικές δήλωναν στην καθιερωμένη συνέντευξη αλλά και στα μεταξύ τους πηγαδάκια ότι αυτό που έζησαν ήταν μια τρέλα!! Η φημισμένη ελληνική άσφαλτος γλιστρούσε σαν χώμα (δικά τους τα λόγια), ενώ και οι ταχύτητες ήταν εξαιρετικά υψηλές για μία στενή διαδρομή μέσα στο δάσος.

Εμφανώς προβληματισμένος ο Abbring μετά την
εγκατάλειψή του από μηχανικό πρόβλημα. Παρά την
απογοήτευση, όμως, ήταν πρόθυμος να μοιραστεί μαζί
μας τις σκέψεις του για τον αγώνα και το νέο του "όπλο".

Ακόμη και ο μεγάλος άτυχος του πρώτου σκέλους, o Kevin Abbring, που είδε -στην 5^η ειδική και ενώ βρίσκονταν στην πρώτη θέση- το Peugeot του να εγκαταλείπει από υπερθέρμανση αφήνοντάς τον εκτός αγώνα, δήλωνε ενθουσιασμένος με τις ειδικές και ανυπόμονος να ξαναπαλέψει για τη νίκη την επόμενη χρονιά, σε έναν αμιγώς ασφάλτινο αγώνα! Καλή ιδέα Kevin αλλά όχι για Ακρόπολις… Ίσως για την επιστροφή ενός Ράλλυ Χαλκιδικής, του δεύτερου τη τάξη αγώνα της χώρας μας επί πολλά χρόνια, που συγκέντρωνε την αφρόκρεμα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ μέχρι να μεταφερθεί πολύ νοτιότερα και να περάσει στη συνέχεια στην αφάνεια. Ίσως λέμε, αλλά σε κάποια άλλη εποχή, που οι αγελάδες θα ξαναγίνουνε παχιές!

Όλο το team εν δράσει! Πυρετώδεις προετοιμασίες για την
μετατροπή του ασφάλτινου Peugeot σε χωμάτινο.

Επιστρέφοντας στον αγώνα ή μάλλον στο Service Park, το θέαμα εξακολουθούσε να τραβά σαν μαγνήτης τα βλέμματα. Ήταν οι μηχανικοί τώρα που είχαν πάρει τη σκυτάλη και με συντονισμένες κινήσεις μετέτρεπαν τα «όπλα» των ομάδων τους από ασφάλτινα σε χωμάτινα! Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδικασία που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία του Αγώνα μας και μάλιστα από πολύ κοντά!

Δεν πρόκειται για απλή αλλαγή ελαστικών-αμορτισέρ αλλά
για αντικατάσταση της πλειοψηφίας των μερών του οχήματος!

Το καλύτερο, όμως, θα έρχονταν στη συνέχεια! Νέο τηλέφωνο απ’τη Θεσσαλονίκη και αυτήν τη φορά ήταν το «αφεντικό» στην άλλη πλευρά: «Το βράδυ έχεις τραπέζι με την καλύτερη και πιο σημαντική παρέα του Ακρόπολις.»  Μια πρόχειρη δικαιολογία που βρήκα για να το αποφύγω (μια και ένιωθα ότι θα’μουν σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα)  δε φάνηκε να τον πείθει. «Είναι επαγγελματικό δείπνο και πρέπει να πας», είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού κι έτσι βρέθηκα -άλλο που δεν ήθελα κατά βάθος- σ’ένα ταβερνάκι καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα από το Λουτράκι.  Ο… πρόλογος για την παρέα δεν είχε κανένα στοιχείο υπερβολής! Σε ρόλο οικοδεσπότη ήταν ο κ. Αντώνης Αργυρόπουλος, ο άνθρωπος του Eurosport για το ERC και όχι μόνο (παρά τη θέση του και την ευθύνη, σ’έκανε να νιώθεις δικός του άνθρωπος κι ας βλεπόμασταν πρώτη φορά!), ενώ μεταξύ των καλεσμένων ήταν ο «πολύς» κ. Κώστας Στεφανής (αλίμονο αν χρειάζονταν συστάσεις σε κείμενο που αφορά το Ακρόπολις) μετά του Μάνου, του υιού αυτού, ο κ. Γιάννης Σταυρόπουλος, έμπειρος δημοσιογράφος αλλά και βετεράνος των μπάκετ, με νίκες και σε διεθνείς αγώνες στο πλευρό του Λεωνίδα Κύρκου, ο κ. Θωμάς Ευθυμίου και λίγοι ακόμα, εκλεκτοί προσκεκλημένοι. Ανάμεσά τους αποτελούσα μια μεγάλη παραφωνία αλλά τουλάχιστον δεν τους έκρυψα εξαρχής ότι ουδεμία επαγγελματική σχέση έχω με το χώρο.

1980. Ο Vic Preston Jr, η Mercedes 450 SLC 5.0, ο Χωροφύλαξ, οι χωριανοί... ένα "Ακρόπολις" που δεν υπάρχει πια.

«Ψυχή της παρέας» ήταν, βέβαια, ο πιο μπαρουτοκαπνισμένος «ακροπολικός» του τραπεζιού, ο Κώστας Στεφανής, που με τις ιστορίες του για τον «Ταρζάν», τον Markku Alen, τον Ιαβέρη, τον Τζίγγερ και το Βωβό, φανέρωσε σε όσους νεότερους το μέγα χάσμα που χωρίζει τον φετινό αγώνα από το ένδοξο παρελθόν του! Μακάρι να είχα μια κάμερα και να ‘γραφα συνέχεια από μια γωνιά αλλά όπως και να’χει το δείπνο αυτό θα μου μείνει αξέχαστο!

Tα δύο 208 Τ16 αποδείχθηκαν ταχύτατα στην παρθενική τους εμφάνιση.  Τα προβλήματα νεότητας, πάντως, δεν έλειψαν.

Η Κυριακή έφτασε και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η προσμονή για την τελευταία μέρα του αγώνα συνοδεύονταν και από μια μικρή μελαγχολία για το τέλος που πλησίαζε. Ήρθε η ώρα να χωριστεί η παρέα αφού το δικό μας ήμισυ έπεσε στην «παγίδα» της υπερειδικής. Ήταν και η κούραση που έκανε την Κόρινθο να μοιάζει καλύτερο σενάριο για το κλείσιμο του αγώνα.

        Ο Buffier πίεσε πολύ τη δεύτερη μέρα του αγώνα και 

         κατάφερε να ανεβεί στο δεύτερο σκαλί του βάθρου!

Η θέση μας και εκεί ήταν εξαιρετική, οι οδηγοί θεαματικοί αλλά -κακά τα ψέματα- αυτό που παρακολουθήσαμε δεν είχε και δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με έναν αγώνα που φέρει αυτό το ασήκωτο όνομα! Η προσέλευση του κόσμου ήταν, βέβαια, μεγαλύτερη από την αντίστοιχη στα βουνά αλλά μάλλον κάπου ξεφύγαμε από το στόχο.

Είχε, πια, έρθει η ώρα της επιστροφής. Σύντομη στάση στο Service Park για το τελευταίο αντίο και ένα αναμνηστικό t-shirt και πάλι στο δρόμο του γυρισμού.
Τα 600 περίπου χιλιόμετρα της διαδρομής έδιναν άφθονο χρόνο για σκέψεις… Ήτανε άραγε αυτός ο αγώνας ένα πραγματικό «Ακρόπολις». Μάλλον όχι, είναι η απάντηση που έρχεται εύκολα αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήταν ένα υπέροχο Ράλλυ! Είπαμε, μακάρι να μπορούσαμε να «σηκώσουμε» δύο διεθνείς αγώνες τη χρονιά, ένα πραγματικό Ακρόπολις  στο WRC και ένα ασφάλτινο αγώνα στο Ευρωπαϊκό, γιατί όχι εκεί που έχει ήδη γραφτεί ιστορία, στις ειδικές της Χαλκιδικής. Όλα αυτά, όμως, θα μας απασχολήσουν όταν… βγούμε στις αγορές, έρθει η ανάπτυξη, μηδενιστεί η ανεργία και το χρηματιστήριό -ο καθρέφτης της οικονομίας μας- φτάσει στις 7.000 μονάδες.

Ως τότε, θα αγωνιούμε για τον πραγματικά «εθνικό» μας αγώνα, ο οποίος περνά την πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας του, ενώ όσοι είναι πραγματικά κοντά σε πρόσωπα και καταστάσεις φοβούνται ότι ίσως το φετινό επετειακό Ακρόπολις, ήταν και το τελευταίο.
Μακάρι να βγούνε ψεύτες αλλά όλο και λιγοστεύουν αυτοί που θα στοιχημάτιζαν στη διεξαγωγή του 61^ου Ακρόπολις…

Το 60ο Ράλλυ Ακρόπολις ανήκει πια στο περελθόν και το μέλλον του αγώνα μας φαντάζει πιο αβέβαιο από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας του.

                                                      ----- Νεκτάριος A. (9/4/2014) -----